Tempo doeloe

4 juni

Na een lekker ontbijtje lopen we naar buiten om op zoek te gaan naar het gemeentehuis. Direct worden we aangeklampt door een man met een betjak, die ons wel de weg wil wijzen. We gunnen hem de job en hij rijdt of liever gezegd fietst, ons naar het gemeentehuis. Onderweg zien we eigenlijk alleen maar straten die zijn volgebouwd met soms redelijke huizen maar vaak ook enorm verwaarloosde huizen en winkels. Overal liggen bergjes afval waarvan we denken dat het opgehaald wordt omdat het netjes op een hoopje is geveegd. De wegen zijn wel geasfalteerd maar niet afgewerkt aan de zijkanten waardoor er kuilen ontstaan en de stoepranden afbrokkelen. We komen ook in het gedeelte waar de straten breder worden en soms twee- baans zijn. Daar was het ontzettend druk maar onze chauffeur laveerde door het drukke verkeer en af en toe hielden we ons hart vast. Dat was niet nodig want iedereen maakt ruim baan voor de betjak's. Een keer reden we zelfs tegen het verkeer in op een een richtings weg. Vrachtwagens, bestelbusjes en vooral scooters rijden aan alle kanten voorbij. Het lijkt op een grote chaos maar dat is het niet. Men rijdt niet snel en gunt elkaar ruimte om te passeren. We zien ook veel kleine kinderen die gewoon voorop een scooter zitten meestal zonder helm, levensgevaarlijk zouden wij zeggen !

Na een ritje van een half uurtje bereiken we het gemeentehuis en kon Bob de man bij de ingang duidelijk maken wat we wilden. In een kantoor waar we werden binnengelaten zaten allemaal gesluierde vrouwen in uniform opeen gepakt aan houten bureaus en niemand sprak Engels. Het hele kantoor bemoeide zich ermee maar we werden niet wijzer. Gelukkig was er een studente die op haar moeder wachtte die een beetje Engels sprak en kon uitleggen wat we wilden. We werden verwezen naar het andere eind van de stad en het meisje wilde wel mee om de taxi chauffeur uitleg te geven. Maar eerst moesten we onze betjak driver betalen want die stond op ons te wachten. Bleek dat hij ons met alle geweld naar het andere eind van de stad wilde fietsen en wij vonden dat prima. Hij ook een goede dag. We reden over zo mogelijk over nog drukkere wegen en de betjak moest af en toe kris kras door het drukke verkeer laveren en wij bleven ons verbazen over zijn behendigheid.

In het volgende kantoor begreep men direct waar we uit waren maar men wilde ons wijs maken dat het pas volgende week kon worden opgezocht. Toen Bob zei dat we hier maar 4 dagen waren wilde ze dat we vrijdag terug zouden komen. Dat vonden we ook geen goed idee. Toen konden we ook 15 minuten wachten. Bleek, na 20 min. dat ze ons geen informatie kon geven maar men verwees ons naar het oude Nederlandse gouvernementele ziekenhuis Stella Maris. Dat ziekenhuis ligt op 2 minuten lopen van ons hotel, haha. Onze betjak driver reed ons het hele eind terug en hoeft wellicht de rest van de week niet meer te werken, want wij lieten ons gewillig afzetten. Beter zo besteden dan via donaties van “professionele” hulporganisaties met waterhoofden.

Eind van de middag bezochten we het ziekenhuis Bij de receptie vertelde men dat we in het oude gebouw ernaast moesten zijn. We moesten vragen naar Mr Bernadus Randut. Even ernaast gekeken, en ja hoor in de schaduw van het nieuwe ziekenhuis zagen we een laag oud gebouw van duidelijk koloniaal verleden. Even erom heen en even via de achterdeur naar binnen. We waren op slag in de tijd van tempo doeloe. In gedachten zien we de oude kolonialen er zo rondlopen in kort kaki broeken en tropen help op. Daar moesten we morgen maar eens heen.