Home sweet home

3 augustus
In de stromende regen verlieten we vroeg in de morgen het huis van Johan Eefke Anouk en Mara. In de grote nieuwe auto pasten we allemaal ruim en zelfs met de koffers in de kofferbak was er nog ruimte over. Na het inchecken dronken we nog een laatste kopje koffie. Met Mara op schoot en Anouk die rondliep genoot ik nog even van hun aanwezigheid maar toen was de tijd om afscheid te nemen onherroepelijk aangebroken. Dag, dag, kusjes en tranen en toen stond ik oog in oog tegenover een norse dame die wilde dat ik mijn koffertje op de weegschaal zette. Even wachten hoor mens ik ben toch niet de eerste die die daar met tranen in de ogen komt aanwandelen snap dat dan. Maar nee dat deed ze niet en gelukkig mocht ik meteen doorlopen. Deze keer zag de security geen schaartjes of andere verdachte voorwerpen in mijn bagage en kon ik weer verder. De gate die ik nodig had stond nog niet aangegeven op het informatiebord dus streek ik maar ergens neer op een plek waar ik het bord in de gaten kon houden en al snel liep het daar vol want bij geen enkele vlucht stond het gate nummer aangegeven. Uiteindelijk moesten we een heel eind lopen om bij de juiste gate komen. Ik zat lekker aan het raampje en naast mij zaten twee dames die direct allerlei etenswaren begonnen uit te stallen en mij daar ook telkens wat van aanboden. Toen ik diverse keren had bedankt hielden ze daar mee op. Nog voor we opstegen begon de dame naast mij te zuchten en te steunen en hield daar niet meer mee op. 10 Uur vliegen is best lang maar zo erg was het nou ook weer niet. In Singapore mocht ik naar de Ambassador lounge om me daar te laten verwennen tijdens het wachten op de volgende vlucht. Een cadeautje van Johan en Eefke. Pas toen ik er vier keer langs was gelopen vond ik de juiste roltrap naar boven en werd ik door een vriendelijke heer ontvangen. Deze dirigeerde mij meteen naar een dame die mij voorging naar de massageruimte waar ik op mocht gaan liggen voor een werkelijk zalige massage. Wat een luxe. In de lounge zocht ik een lekker plekje in een luie stoel. Ik koos eerst een echte koffie en daarna een drankje met versnaperingen van het koude buffet waar allerlei lekkers was uitgestald. Ik moest 5 uur wachten maar op deze manier is dat geen straf. Er was natuurlijk ook gratis wifi dus kon ik nog even skypen met Bob.
Het vliegtuig naar Amsterdam stond bij de laatste gate en daarvoor moest ik een flink eind lopen en dat vond ik niet erg na al het relaxen. Dit keer zat ik weer aan het raam en was de stoel naast mij niet bezet. Het eten was lekker maar van slapen is niet veel terecht gekomen, niettemin vermaakte ik me prima met de e-reader en had lekker de ruimte om me heen. De laatste uren waren het moeilijkst maar als de stewardess dan een warm doekje komt aanbieden weet je dat het dan niet lang meer duurt. Bob stond uitgelaten met een bosje rozen op me te wachten en buiten scheen een waterig zonnetje. Ik was weer thuis.